Andersen bardzo często w swoich baśniach przedstawiał biedne i opuszczone dzieci, którymi nie ma kto się zająć. Tak jest i w przypadku baśni „Dziewczynka z zapałkami”. Małe dziecko w przeddzień nowego roku idzie ulicami miasta usiłując sprzedać choćby jedną wiązkę zapałek.
Obrazek znaleziony na: arte.fm
Niestety nikt nie zwraca na nią uwagi. Jest jedną z wielu istot, które bieda wygnała na ulicę. Zniechęcona dziewczynka siada w kąciku, miedzy dwoma domami i próbuje się trochę rozgrzać. Nadaremnie. Mróz jest zbyt silny, więc zapala jedną zapałkę, a po niej kolejną i jeszcze jedną. Za każdym razem zaczynają się przed jej oczami pojawiać rzeczy, o których marzy: ciepły kominek, pieczona kaczka, choinka. Żadna z tych rzeczy nie była jej nigdy dana. Wreszcie przed dzieckiem staje jej babcia, która dawno już odeszła do Boga. Była to jedyna życzliwa jej istota. Uśmiecha się i zabiera dziewczynkę tam, gdzie, już nigdy nie będzie głodu, chłodu i zła. Umierające dziecko jest szczęśliwe i wreszcie bezpieczne. Baśń Andersena to jedna z najbardziej przejmujących, a jednocześnie poetyckich obrazów śmierci.
