Hans Christian Andersen potrafił pisać cudowne, wzruszające baśnie, ale zawsze było w nich ziarenko smutku i nieszczęścia. Być może te cechy jego baśni wynikają z dość trudnego i smutnego dzieciństwa autora.
Obrazek znaleziony na: wydawnictwojarmolkiewicz.pl
Baśniopisarz nigdy nie zapomniał biedy, której zaznał jako dziecko, a potem student. Nawet wtedy, gdy był już uznanym autorem, a o jego względy biły się nawet domy królewskie, on zawsze pozostawał smutny i wyobcowany. Jedną z jego najokrutniejszych baśni jest na pewno utwór „Czerwone buciki”. Bohaterką jest dziewczynka, która nade wszystko na świecie ukochała czerwone buciki. Pierwsze otrzymała od szewcowej, gdy ta ulitowała się nad biedną sierotą chodzącą boso. Dziewczynka te pierwsze buciki założyła na pogrzeb matki. Później zaopiekowała się nią można pani. Karusia była zadowolona, ale jedynym jej marzeniem było mieć czerwone buciki, takie które zobaczyła u pewnej królewny. W końcu takie buciki otrzymała na pierwszą komunię. Trochę przy tym oszukała swoją opiekunkę. Cel jednak został osiągnięty. Niestety czerwone buciki nie przyniosły dziewczynie szczęścia. Ponieważ były dla niej ważniejsze niż wszystko inne, została ukarana za swoją pychę i dumę. Kiedy zaczęła w nich tańczyć, nigdy nie mogła przestać, aż kat odrąbał jej stopy z pięknymi czerwonymi butami.
